Szukaj
Podwórkowa gra w państwa
U nas na podwórku, jak miałam 10-11 lat tak wyglądała:
Na ziemi nożem (oczywiście Z okrągłym czubkiem) rysowałyśmy koło i dzieliłyśmy jak tort na 4 części (4 graczy). Pierwsza osoba mówi, kogo z sąsiadów atakuje i sąsiad schodzi z okręgu. Stojąc na swoim polu rzuca nożem w pole atakowanego gracza. Wbitym nożem (po linii ostrza) rysuje prostą linię przez pole przeciwnika. Nie może się przy tym podpierać i musi stać na swoim polu. Jak da radę poprowadzić taką linię "odcina" jeden z kawałków i przyłącza go do siebie zacierając narysowaną na początku gry granicę między "państwami". Osoba ta ma kolejny rzut i tak do momentu, aż źle rzuci (nóż się nie wbije, przewróci lub trafi w inno pole niż atakowane) albo nie będzie w stanie poprowadzić prostej linii. Wtedy rzuca kolejna osoba.
Ten kto ma tak małe pole, że nie może na nim ustać -odpada. Jego poletko może zabrać osoba, która w nie wogóle zechce celować.
GRALIŚCIE?
Miś - "Halo tu Brzoza"
- Halo, tu ''Brzoza'', tu ''Brzoza''! Źle cię słyszę! Powtarzam, powiedział, że matka siedzi z tyłu... ''Matka siedzi z tyłu!'' Tak powiedział!
Serial "W labiryncie"
Po jakże spektakularnym sukcesie wyludniającej osiedla „Niewolnicy Isaury” przyszedł czas na polską operę mydlaną. Środowisko warszawskiej klasy średniej końca lat osiemdziesiątych w sosie intryg, trosk i nieszczęść. Forpoczta „Klanu”, „Na dobre i na złe” i innych „Złotopolskich”
‹ pierwsza < 1 2
« poprzednia 1 2 następna »