Trwa przetwarzanie danych
Sklep Pewex

Pewex

Szukaj


 

Znalazłem 15 takich eksponatów
Krzysztof Kowalewski kończy 81 lat – 20 marca 1937 roku w Warszawie urodził się Krzysztof Kowalewski wybitny polski aktor teatralny i filmowy. Jest synem Cypriana Kowalewskiego-oficera rezerwy Wojska Polskiego,który podczas wojny obronnej w 1939 roku trafił do sowieckiej niewoli,gdzie następnie został rozstrzelany oraz aktorki pochodzenia żydowskiego Elżbiety Kowalewskiej, która przez cały okres okupacji ukrywała swoje żydowskie pochodzenie.
Debiutował w roku 1960 w pierwszej polskiej superprodukcji "Krzyżacy" w reżyserii Aleksandra Forda. Krzysztof Kowalewski był jednym z ulubionych aktorów Stanisława Barei,który obsadził go między innymi w takich komediach jak "Brunet wieczorową porą","Nie ma róży bez ognia" czy "Miś" oraz serialu "Zmiennicy". Przez wiele lat tworzył on też wspaniały duet aktorski razem z Martą Lipińską w cyklicznym słuchowisku radiowym pt "Kocham pana,panie Sułku". Młodsi widzowie kojarzą go również jako odtwórcę roli ordynatora Łubicza w serialu komediowym "Daleko od noszy".
Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis ".

Krzysztof Kowalewski kończy 81 lat

20 marca 1937 roku w Warszawie urodził się Krzysztof Kowalewski wybitny polski aktor teatralny i filmowy. Jest synem Cypriana Kowalewskiego-oficera rezerwy Wojska Polskiego,który podczas wojny obronnej w 1939 roku trafił do sowieckiej niewoli,gdzie następnie został rozstrzelany oraz aktorki pochodzenia żydowskiego Elżbiety Kowalewskiej, która przez cały okres okupacji ukrywała swoje żydowskie pochodzenie.
Debiutował w roku 1960 w pierwszej polskiej superprodukcji "Krzyżacy" w reżyserii Aleksandra Forda. Krzysztof Kowalewski był jednym z ulubionych aktorów Stanisława Barei,który obsadził go między innymi w takich komediach jak "Brunet wieczorową porą","Nie ma róży bez ognia" czy "Miś" oraz serialu "Zmiennicy". Przez wiele lat tworzył on też wspaniały duet aktorski razem z Martą Lipińską w cyklicznym słuchowisku radiowym pt "Kocham pana,panie Sułku". Młodsi widzowie kojarzą go również jako odtwórcę roli ordynatora Łubicza w serialu komediowym "Daleko od noszy".
Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis ".

Bronisław Pawlik – Bardzo znany i utalentowany aktor. W czasach II wojny światowej był robotnikiem na kolei. W 1947 roku ukończył naukę w Studiu Dramatycznym w Krakowie, a w 1956 roku został absolwentem Wydziału Reżyserii PWST w Warszawie. Zagrał wiele znakomitych ról filmowych i teatralnych. Był aktorem wielu scen warszawskich, od 1974 roku Teatru Powszechnego. W latach 1946-1959 był aktorem Teatru Wybrzeże w Gdańsku a w latach 1949-1952 Teatru im. Jaracza w Łodzi. Następnie od 1952 roku występował na scenach teatrów warszawskich takich jak: Teatr Narodowy, Teatr Polski, Teatr Ateneum, Teatr Powszechny a od 1989 roku, na zakończenie kariery był aktorem Teatru Współczesnego. Bronisław Pawlik zmarł 6 maja 2002 r.

Bronisław Pawlik

Bardzo znany i utalentowany aktor. W czasach II wojny światowej był robotnikiem na kolei. W 1947 roku ukończył naukę w Studiu Dramatycznym w Krakowie, a w 1956 roku został absolwentem Wydziału Reżyserii PWST w Warszawie. Zagrał wiele znakomitych ról filmowych i teatralnych. Był aktorem wielu scen warszawskich, od 1974 roku Teatru Powszechnego. W latach 1946-1959 był aktorem Teatru Wybrzeże w Gdańsku a w latach 1949-1952 Teatru im. Jaracza w Łodzi. Następnie od 1952 roku występował na scenach teatrów warszawskich takich jak: Teatr Narodowy, Teatr Polski, Teatr Ateneum, Teatr Powszechny a od 1989 roku, na zakończenie kariery był aktorem Teatru Współczesnego. Bronisław Pawlik zmarł 6 maja 2002 r.

MASH! – Jeden z najlepszych filmów wojennych utrzymanych w formie groteski! Trzej przyjaciele chirurgowie szpitala polowego oraz ich perypetie podczas wojny koreańskiej! Pamiętacie?

MASH!

Jeden z najlepszych filmów wojennych utrzymanych w formie groteski! Trzej przyjaciele chirurgowie szpitala polowego oraz ich perypetie podczas wojny koreańskiej! Pamiętacie?

M*A*S*H – Popularny amerykański serial komediowy o grupie amerykańskich chirurgów wojskowych i pielęgniarek służących w szpitalu polowym (w nomenklaturze US Army — MASH — Mobile Army Surgical Hospital) podczas wojny w Korei w latach 50. Składający się z 251 odcinków, podzielonych na 11 serii, emitowany przez telewizję CBS od 17 września 1972 do 28 lutego 1983. Od tego czasu nieustannie retransmitowany przez telewizje na całym świecie.

M*A*S*H

Popularny amerykański serial komediowy o grupie amerykańskich chirurgów wojskowych i pielęgniarek służących w szpitalu polowym (w nomenklaturze US Army — MASH — Mobile Army Surgical Hospital) podczas wojny w Korei w latach 50. Składający się z 251 odcinków, podzielonych na 11 serii, emitowany przez telewizję CBS od 17 września 1972 do 28 lutego 1983. Od tego czasu nieustannie retransmitowany przez telewizje na całym świecie.

Bon towarowy PeKaO – Stosowany w okresie PRL środek płatniczy będący substytutem walut wymienialnych ważnym wyłącznie w wydzielonej sieci placówek handlowych (tzw. „sprzedaży towarów eksportu wewnętrznego”).Służył przede wszystkim jako narzędzie ułatwiające przejmowanie przez państwo deficytowych w okresie PRL walut wymienialnych, a także stymulował obrót w państwowym systemie eksportu wewnętrznego. Emitowany przez Bank Polska Kasa Opieki SA i wydawany jako namiastka walut osobom, które otrzymywały przekazy pieniężne z krajów tzw. II obszaru płatniczego (USA i Europa Zachodnia). Obywatelom polskim pracującym na rzecz polskich firm za granicą, bądź otrzymującym przelewy z zagranicy (wypłaty, spadki, darowizny, renty, emerytury itp.) w miejsce należnych im walut wymienialnych (prawdziwych dolarów, franków czy funtów) wydawano ich ekwiwalent w bonach. 

W pierwszym okresie (lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte) zakazany był, i z początku restrykcyjnie karany, wszelki obrót dewizami, a (od stycznia roku 1960) waluty, które ludzie przetrzymali sprzed wojny, albo które przywieźli wracając z Zachodu – skupował państwowy bank wydając specjalne bony zamiast dolarów. Od lat 70. (okres rządów Gierka) na obowiązujący zakaz handlu walutami patrzono nieco łagodniej. W 1971 oficjalnie zalegalizowano handel samymi bonami. 

Bony te służyły wyłącznie do zakupów w sklepach banku Pekao (później przekształconych w sklepy Przedsiębiorstwa Eksportu Wewnętrznego PEWEX). Drugą siecią sklepów była Baltona, przeznaczona dla marynarzy i rybaków, emitująca nieco inną wersję bonów dolarowych. W obu tych sieciach można było za walutę bądź za bony kupić najbardziej poszukiwane, zarówno importowane towary, jaki i krajowe. W sieci PEWEX sprzedawane były np. samochody, w normalnej sprzedaży dostępne jedynie na przydział lub po długim okresie oczekiwania. Zgodnie jednak z nazwą – eksport wewnętrzny – był to również sposób sprzedawania za waluty wymienialne towarów produkcji krajowej – np. w końcowym okresie PRL, kiedy większość towarów spożywczych można było kupić jedynie na kartki, posiadacze walut wymienialnych lub bonów dolarowych mogli towary, które były reglamentowane, kupić w sklepach PEWEX lub Baltony. Dotyczyło to wielu artykułów, od papierosów, poprzez alkohole, herbatę, kawę, proszki do prania, olej, aż po sprzęt RTV i samochody. Nawet mieszkania kupowane były za dolary lub bony. Dolar i bon dolarowy stał się bowiem wówczas drugą walutą PRL, gdyż szybko postępująca inflacja złotego utrudniała normalne rozliczenia.

W latach sześćdziesiątych bony (i dolary na czarnym rynku) kupić można było za 70–80 zł, a w siedemdziesiątych – za 100–150 zł, na początku stanu wojennego – za ok. 400 zł, tuż przed Okrągłym Stołem – za 7000–7500 zł, wreszcie w 1989 Leszek Balcerowicz ustanowił kurs 1 dolar – 9500 zł (wszystkie ceny sprzed denominacji, tzn. kurs Balcerowicza to równowartość dzisiejszych 0,95 zł). Handel walutami stał się legalny, a polska waluta wymienialna – bony dolarowe straciły rację bytu, a wkrótce po nich sklepy PEWEX-u i Baltony.

Przeciętna pensja w czasach PRL-u przeliczona według kursu czarnorynkowego wynosiła od 15 do 40 dolarów.

W końcówce lat 70. i w następnej dekadzie powszechne były gazetowe anonse typu „bony kupię” albo „bony sprzedam” często umieszczane przez handlarzy walutą. Ogłoszenia „z powodu wyjazdu bony kupię” – teoretycznie zupełnie bez sensu, bo poza PRL bony były bezwartościowe – eufemistycznie sygnalizowały gotowość kupna dewiz.

Bony były emitowane w następujących nominałach: 1 cent, 2 centy, 5 centów, 10 centów, 20 centów, 50 centów, 1 dolar, 2 dolary, 5 dolarów, 10 dolarów, 20 dolarów, 50 dolarów i 100 dolarów. Pierwsza emisja bonów nastąpiła 1 stycznia 1960 roku, kolejna w roku 1969 i ostatnia w roku 1979. Bony przed wydaniem (wprowadzeniem do obiegu) były dodatkowo na stronie rewersowej stemplowane przez kasę miejscowo właściwego banku (nawet wielokrotnie – np. trzech stempli różnych kas bankowych). Wyjątkiem jest ostatnia emisja bonów, kiedy w okresie schyłkowym zrezygnowano z ich ostemplowywania (można spotkać bony zarówno stemplowane, jak i nie).

Bon towarowy PeKaO

Stosowany w okresie PRL środek płatniczy będący substytutem walut wymienialnych ważnym wyłącznie w wydzielonej sieci placówek handlowych (tzw. „sprzedaży towarów eksportu wewnętrznego”).Służył przede wszystkim jako narzędzie ułatwiające przejmowanie przez państwo deficytowych w okresie PRL walut wymienialnych, a także stymulował obrót w państwowym systemie eksportu wewnętrznego. Emitowany przez Bank Polska Kasa Opieki SA i wydawany jako namiastka walut osobom, które otrzymywały przekazy pieniężne z krajów tzw. II obszaru płatniczego (USA i Europa Zachodnia). Obywatelom polskim pracującym na rzecz polskich firm za granicą, bądź otrzymującym przelewy z zagranicy (wypłaty, spadki, darowizny, renty, emerytury itp.) w miejsce należnych im walut wymienialnych (prawdziwych dolarów, franków czy funtów) wydawano ich ekwiwalent w bonach.

W pierwszym okresie (lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte) zakazany był, i z początku restrykcyjnie karany, wszelki obrót dewizami, a (od stycznia roku 1960) waluty, które ludzie przetrzymali sprzed wojny, albo które przywieźli wracając z Zachodu – skupował państwowy bank wydając specjalne bony zamiast dolarów. Od lat 70. (okres rządów Gierka) na obowiązujący zakaz handlu walutami patrzono nieco łagodniej. W 1971 oficjalnie zalegalizowano handel samymi bonami.

Bony te służyły wyłącznie do zakupów w sklepach banku Pekao (później przekształconych w sklepy Przedsiębiorstwa Eksportu Wewnętrznego PEWEX). Drugą siecią sklepów była Baltona, przeznaczona dla marynarzy i rybaków, emitująca nieco inną wersję bonów dolarowych. W obu tych sieciach można było za walutę bądź za bony kupić najbardziej poszukiwane, zarówno importowane towary, jaki i krajowe. W sieci PEWEX sprzedawane były np. samochody, w normalnej sprzedaży dostępne jedynie na przydział lub po długim okresie oczekiwania. Zgodnie jednak z nazwą – eksport wewnętrzny – był to również sposób sprzedawania za waluty wymienialne towarów produkcji krajowej – np. w końcowym okresie PRL, kiedy większość towarów spożywczych można było kupić jedynie na kartki, posiadacze walut wymienialnych lub bonów dolarowych mogli towary, które były reglamentowane, kupić w sklepach PEWEX lub Baltony. Dotyczyło to wielu artykułów, od papierosów, poprzez alkohole, herbatę, kawę, proszki do prania, olej, aż po sprzęt RTV i samochody. Nawet mieszkania kupowane były za dolary lub bony. Dolar i bon dolarowy stał się bowiem wówczas drugą walutą PRL, gdyż szybko postępująca inflacja złotego utrudniała normalne rozliczenia.

W latach sześćdziesiątych bony (i dolary na czarnym rynku) kupić można było za 70–80 zł, a w siedemdziesiątych – za 100–150 zł, na początku stanu wojennego – za ok. 400 zł, tuż przed Okrągłym Stołem – za 7000–7500 zł, wreszcie w 1989 Leszek Balcerowicz ustanowił kurs 1 dolar – 9500 zł (wszystkie ceny sprzed denominacji, tzn. kurs Balcerowicza to równowartość dzisiejszych 0,95 zł). Handel walutami stał się legalny, a polska waluta wymienialna – bony dolarowe straciły rację bytu, a wkrótce po nich sklepy PEWEX-u i Baltony.

Przeciętna pensja w czasach PRL-u przeliczona według kursu czarnorynkowego wynosiła od 15 do 40 dolarów.

W końcówce lat 70. i w następnej dekadzie powszechne były gazetowe anonse typu „bony kupię” albo „bony sprzedam” często umieszczane przez handlarzy walutą. Ogłoszenia „z powodu wyjazdu bony kupię” – teoretycznie zupełnie bez sensu, bo poza PRL bony były bezwartościowe – eufemistycznie sygnalizowały gotowość kupna dewiz.

Bony były emitowane w następujących nominałach: 1 cent, 2 centy, 5 centów, 10 centów, 20 centów, 50 centów, 1 dolar, 2 dolary, 5 dolarów, 10 dolarów, 20 dolarów, 50 dolarów i 100 dolarów. Pierwsza emisja bonów nastąpiła 1 stycznia 1960 roku, kolejna w roku 1969 i ostatnia w roku 1979. Bony przed wydaniem (wprowadzeniem do obiegu) były dodatkowo na stronie rewersowej stemplowane przez kasę miejscowo właściwego banku (nawet wielokrotnie – np. trzech stempli różnych kas bankowych). Wyjątkiem jest ostatnia emisja bonów, kiedy w okresie schyłkowym zrezygnowano z ich ostemplowywania (można spotkać bony zarówno stemplowane, jak i nie).

Dr. Quinn Medicine Woman – amerykański serial telewizyjny utrzymany w konwencji westernu, którego akcja rozgrywa się krótko po zakończeniu wojny secesyjnej. Opowiada o przygodach młodej lekarki, która zdecydowała się otworzyć własną praktykę w miasteczku Colorado Springs na Dzikim Zachodzie.

Dr. Quinn Medicine Woman

Amerykański serial telewizyjny utrzymany w konwencji westernu, którego akcja rozgrywa się krótko po zakończeniu wojny secesyjnej. Opowiada o przygodach młodej lekarki, która zdecydowała się otworzyć własną praktykę w miasteczku Colorado Springs na Dzikim Zachodzie.

Czterej pancerni i pies – Serial telewizyjny w reżyserii Konrada Nałęckiego, według scenariusza Janusza Przymanowskiego na podstawie książki tegoż autora pod tym samym tytułem. Fabuła przedstawia losy załogi czołgu Rudy i psa Szarika podczas II wojny światowej.

Czterej pancerni i pies

Serial telewizyjny w reżyserii Konrada Nałęckiego, według scenariusza Janusza Przymanowskiego na podstawie książki tegoż autora pod tym samym tytułem. Fabuła przedstawia losy załogi czołgu Rudy i psa Szarika podczas II wojny światowej.

Dowody osobiste z okresu PRL i III RP wydawanych przed 2001 – Po zakończeniu wojny obowiązek posiadania dowodu utrzymano. Była to 20-stronicowa książeczka formatu 83×115 mm w sztywnych okładkach (potem 79×110 mm w miękkich okładkach). Oprócz podstawowych danych personalnych (imię, nazwisko, imiona rodziców, data i miejsce urodzenia, rysopis) oraz zdjęcia zawierał m.in. rubryki, do których wpisywano numer PESEL, stan cywilny, zawód, miejsce pracy, zameldowanie, dzieci na utrzymaniu. Na dalszych stronach dowodu wpisywano m.in. takie informacje, jak np. fakt wydania tzw. książeczki walutowej, tzw. „karty zaopatrzenia”, powszechnych świadectw udziałowych itp. Potwierdzano także w dowodzie osobistym specjalną pieczęcią prawo do przekraczania granicy PRL-NRD, a później nową pieczęcią prawo do przekraczania granic państwowych w obrębie krajów tzw. „wspólnoty socjalistycznej”, wpisywano grupę krwi posiadacza dowodu oraz zaznaczano fakt zawarcia małżeństwa (do czasu wydania nowego dokumentu). Po upadku PRL obowiązek posiadania dowodu osobistego jest w Polsce nadal utrzymywany.

Dowody osobiste z okresu PRL i III RP wydawanych przed 2001

Po zakończeniu wojny obowiązek posiadania dowodu utrzymano. Była to 20-stronicowa książeczka formatu 83×115 mm w sztywnych okładkach (potem 79×110 mm w miękkich okładkach). Oprócz podstawowych danych personalnych (imię, nazwisko, imiona rodziców, data i miejsce urodzenia, rysopis) oraz zdjęcia zawierał m.in. rubryki, do których wpisywano numer PESEL, stan cywilny, zawód, miejsce pracy, zameldowanie, dzieci na utrzymaniu. Na dalszych stronach dowodu wpisywano m.in. takie informacje, jak np. fakt wydania tzw. książeczki walutowej, tzw. „karty zaopatrzenia”, powszechnych świadectw udziałowych itp. Potwierdzano także w dowodzie osobistym specjalną pieczęcią prawo do przekraczania granicy PRL-NRD, a później nową pieczęcią prawo do przekraczania granic państwowych w obrębie krajów tzw. „wspólnoty socjalistycznej”, wpisywano grupę krwi posiadacza dowodu oraz zaznaczano fakt zawarcia małżeństwa (do czasu wydania nowego dokumentu). Po upadku PRL obowiązek posiadania dowodu osobistego jest w Polsce nadal utrzymywany.

Jane Seymour – Właśc. Joyce Penelope Wilhelmina Frankenberg (ur. 15 lutego 1951 na przedmieściu Londynu (Hayes, Hillingdon) - brytyjska aktorka.

Przodkowie jej ojca Johna Frankenberga, z zawodu lekarza położnika, zmarłego w 1990, pochodzili z Polski i Niemiec, byli Żydami. Dziadek aktorki pochodził z Płocka. Matka, Mieke Frankenberg (ur. 30 stycznia 1914 w Deventer, zm. 3 października 2007 w Middlesex), była holenderską pielęgniarką, w latach II wojny światowej pracującą w Indonezji, później więźniarką japońskiego obozu jenieckiego, gdzie przyszło jej nieść pomoc rannym w skrajnie trudnych warunkach (m.in. brak lekarstw). Po wojnie osiadła w Anglii i wyszła za mąż za Johna Frankenberga, z którym oprócz córki Joyce (późniejszej Jane Seymour) miała jeszcze dwie córki.

Jane Seymour

Właśc. Joyce Penelope Wilhelmina Frankenberg (ur. 15 lutego 1951 na przedmieściu Londynu (Hayes, Hillingdon) - brytyjska aktorka.

Przodkowie jej ojca Johna Frankenberga, z zawodu lekarza położnika, zmarłego w 1990, pochodzili z Polski i Niemiec, byli Żydami. Dziadek aktorki pochodził z Płocka. Matka, Mieke Frankenberg (ur. 30 stycznia 1914 w Deventer, zm. 3 października 2007 w Middlesex), była holenderską pielęgniarką, w latach II wojny światowej pracującą w Indonezji, później więźniarką japońskiego obozu jenieckiego, gdzie przyszło jej nieść pomoc rannym w skrajnie trudnych warunkach (m.in. brak lekarstw). Po wojnie osiadła w Anglii i wyszła za mąż za Johna Frankenberga, z którym oprócz córki Joyce (późniejszej Jane Seymour) miała jeszcze dwie córki.

M*A*S*H – Popularny amerykański serial komediowy o grupie amerykańskich chirurgów wojskowych i pielęgniarek służących w szpitalu polowym (w nomenklaturze US Army — MASH — Mobile Army Surgical Hospital) podczas wojny w Korei w latach 50. Składający się z 251 odcinków, podzielonych na 11 serii, emitowany przez telewizję CBS od 17 września 1972 do 28 lutego 1983. Od tego czasu nieustannie retransmitowany przez telewizje na całym świecie.

M*A*S*H

Popularny amerykański serial komediowy o grupie amerykańskich chirurgów wojskowych i pielęgniarek służących w szpitalu polowym (w nomenklaturze US Army — MASH — Mobile Army Surgical Hospital) podczas wojny w Korei w latach 50. Składający się z 251 odcinków, podzielonych na 11 serii, emitowany przez telewizję CBS od 17 września 1972 do 28 lutego 1983. Od tego czasu nieustannie retransmitowany przez telewizje na całym świecie.