Trwa przetwarzanie danych
Sklep Pewex

Pewex

Szukaj


 

Znalazłem 62 takie eksponaty
Robin, czyli pierwsza miłość wielu dziewczyn z lat 80-tych – Michael Praed, właściwie Michael David Prince (ur. 1 kwietnia 1960 w Berkeley, w Anglii) - brytyjski aktor telewizyjny, teatralny i filmowy. Powodzenie wśród masowej publiczności zdobył telewizyjną kreacją Robina z Locksley w serialu ITV Robin z Sherwood (Robin Hood and the Sorcerer, 1984-85). Odmówił jednak występowania w kontynuacji tej produkcji i przyjął propozycję zagrania roli księcia Michaela z Mołdawii w operze mydlanej ABC Dynastia (Dynasty, 1984-86) oraz postać D'Artagnana w musicalu Trzej muszkieterowie (1985) na Broadwayu. W późniejszym czasie Michael sporadycznie pojawiał się w produkcjach telewizyjnych, w roku 2000 można go było zobaczyć jako Phileasa Fogga w Tajemniczych przygodach Juliusza Verne'a (Secret Adventures of Jules Verne). Jednocześnie w swoim prywatnym studio aktor komponował i nagrywał muzykę. Dziś Michael Praed realizuje się przede wszystkim jako aktor teatralny, na deskach teatru można go było zobaczyć m.in. w takich spektaklach jak: Contact (2002/2003), Misery (2006),

Robin, czyli pierwsza miłość wielu dziewczyn z lat 80-tych

Michael Praed, właściwie Michael David Prince (ur. 1 kwietnia 1960 w Berkeley, w Anglii) - brytyjski aktor telewizyjny, teatralny i filmowy. Powodzenie wśród masowej publiczności zdobył telewizyjną kreacją Robina z Locksley w serialu ITV Robin z Sherwood (Robin Hood and the Sorcerer, 1984-85). Odmówił jednak występowania w kontynuacji tej produkcji i przyjął propozycję zagrania roli księcia Michaela z Mołdawii w operze mydlanej ABC Dynastia (Dynasty, 1984-86) oraz postać D'Artagnana w musicalu Trzej muszkieterowie (1985) na Broadwayu. W późniejszym czasie Michael sporadycznie pojawiał się w produkcjach telewizyjnych, w roku 2000 można go było zobaczyć jako Phileasa Fogga w Tajemniczych przygodach Juliusza Verne'a (Secret Adventures of Jules Verne). Jednocześnie w swoim prywatnym studio aktor komponował i nagrywał muzykę. Dziś Michael Praed realizuje się przede wszystkim jako aktor teatralny, na deskach teatru można go było zobaczyć m.in. w takich spektaklach jak: Contact (2002/2003), Misery (2006),

Mazowsze - Wsród nocnej ciszy

Jedna z najpiękniejszych polskich kolęd, autorem słów jest ks. Micha Marcin Mioduszewski - kompozytor, twórca pieśni religijnych. Kolęda prawdopodobnie powstała na przełomie XVIII i XIX wieku. Pierwszą publikację, w której odnajdziemy "Wśród nocnej ciszy" datuje się na rok 1853.

Bon towarowy PeKaO – Stosowany w okresie PRL środek płatniczy będący substytutem walut wymienialnych ważnym wyłącznie w wydzielonej sieci placówek handlowych (tzw. „sprzedaży towarów eksportu wewnętrznego”).Służył przede wszystkim jako narzędzie ułatwiające przejmowanie przez państwo deficytowych w okresie PRL walut wymienialnych, a także stymulował obrót w państwowym systemie eksportu wewnętrznego. Emitowany przez Bank Polska Kasa Opieki SA i wydawany jako namiastka walut osobom, które otrzymywały przekazy pieniężne z krajów tzw. II obszaru płatniczego (USA i Europa Zachodnia). Obywatelom polskim pracującym na rzecz polskich firm za granicą, bądź otrzymującym przelewy z zagranicy (wypłaty, spadki, darowizny, renty, emerytury itp.) w miejsce należnych im walut wymienialnych (prawdziwych dolarów, franków czy funtów) wydawano ich ekwiwalent w bonach. 

W pierwszym okresie (lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte) zakazany był, i z początku restrykcyjnie karany, wszelki obrót dewizami, a (od stycznia roku 1960) waluty, które ludzie przetrzymali sprzed wojny, albo które przywieźli wracając z Zachodu – skupował państwowy bank wydając specjalne bony zamiast dolarów. Od lat 70. (okres rządów Gierka) na obowiązujący zakaz handlu walutami patrzono nieco łagodniej. W 1971 oficjalnie zalegalizowano handel samymi bonami. 

Bony te służyły wyłącznie do zakupów w sklepach banku Pekao (później przekształconych w sklepy Przedsiębiorstwa Eksportu Wewnętrznego PEWEX). Drugą siecią sklepów była Baltona, przeznaczona dla marynarzy i rybaków, emitująca nieco inną wersję bonów dolarowych. W obu tych sieciach można było za walutę bądź za bony kupić najbardziej poszukiwane, zarówno importowane towary, jaki i krajowe. W sieci PEWEX sprzedawane były np. samochody, w normalnej sprzedaży dostępne jedynie na przydział lub po długim okresie oczekiwania. Zgodnie jednak z nazwą – eksport wewnętrzny – był to również sposób sprzedawania za waluty wymienialne towarów produkcji krajowej – np. w końcowym okresie PRL, kiedy większość towarów spożywczych można było kupić jedynie na kartki, posiadacze walut wymienialnych lub bonów dolarowych mogli towary, które były reglamentowane, kupić w sklepach PEWEX lub Baltony. Dotyczyło to wielu artykułów, od papierosów, poprzez alkohole, herbatę, kawę, proszki do prania, olej, aż po sprzęt RTV i samochody. Nawet mieszkania kupowane były za dolary lub bony. Dolar i bon dolarowy stał się bowiem wówczas drugą walutą PRL, gdyż szybko postępująca inflacja złotego utrudniała normalne rozliczenia.

W latach sześćdziesiątych bony (i dolary na czarnym rynku) kupić można było za 70–80 zł, a w siedemdziesiątych – za 100–150 zł, na początku stanu wojennego – za ok. 400 zł, tuż przed Okrągłym Stołem – za 7000–7500 zł, wreszcie w 1989 Leszek Balcerowicz ustanowił kurs 1 dolar – 9500 zł (wszystkie ceny sprzed denominacji, tzn. kurs Balcerowicza to równowartość dzisiejszych 0,95 zł). Handel walutami stał się legalny, a polska waluta wymienialna – bony dolarowe straciły rację bytu, a wkrótce po nich sklepy PEWEX-u i Baltony.

Przeciętna pensja w czasach PRL-u przeliczona według kursu czarnorynkowego wynosiła od 15 do 40 dolarów.

W końcówce lat 70. i w następnej dekadzie powszechne były gazetowe anonse typu „bony kupię” albo „bony sprzedam” często umieszczane przez handlarzy walutą. Ogłoszenia „z powodu wyjazdu bony kupię” – teoretycznie zupełnie bez sensu, bo poza PRL bony były bezwartościowe – eufemistycznie sygnalizowały gotowość kupna dewiz.

Bony były emitowane w następujących nominałach: 1 cent, 2 centy, 5 centów, 10 centów, 20 centów, 50 centów, 1 dolar, 2 dolary, 5 dolarów, 10 dolarów, 20 dolarów, 50 dolarów i 100 dolarów. Pierwsza emisja bonów nastąpiła 1 stycznia 1960 roku, kolejna w roku 1969 i ostatnia w roku 1979. Bony przed wydaniem (wprowadzeniem do obiegu) były dodatkowo na stronie rewersowej stemplowane przez kasę miejscowo właściwego banku (nawet wielokrotnie – np. trzech stempli różnych kas bankowych). Wyjątkiem jest ostatnia emisja bonów, kiedy w okresie schyłkowym zrezygnowano z ich ostemplowywania (można spotkać bony zarówno stemplowane, jak i nie).

Bon towarowy PeKaO

Stosowany w okresie PRL środek płatniczy będący substytutem walut wymienialnych ważnym wyłącznie w wydzielonej sieci placówek handlowych (tzw. „sprzedaży towarów eksportu wewnętrznego”).Służył przede wszystkim jako narzędzie ułatwiające przejmowanie przez państwo deficytowych w okresie PRL walut wymienialnych, a także stymulował obrót w państwowym systemie eksportu wewnętrznego. Emitowany przez Bank Polska Kasa Opieki SA i wydawany jako namiastka walut osobom, które otrzymywały przekazy pieniężne z krajów tzw. II obszaru płatniczego (USA i Europa Zachodnia). Obywatelom polskim pracującym na rzecz polskich firm za granicą, bądź otrzymującym przelewy z zagranicy (wypłaty, spadki, darowizny, renty, emerytury itp.) w miejsce należnych im walut wymienialnych (prawdziwych dolarów, franków czy funtów) wydawano ich ekwiwalent w bonach.

W pierwszym okresie (lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte) zakazany był, i z początku restrykcyjnie karany, wszelki obrót dewizami, a (od stycznia roku 1960) waluty, które ludzie przetrzymali sprzed wojny, albo które przywieźli wracając z Zachodu – skupował państwowy bank wydając specjalne bony zamiast dolarów. Od lat 70. (okres rządów Gierka) na obowiązujący zakaz handlu walutami patrzono nieco łagodniej. W 1971 oficjalnie zalegalizowano handel samymi bonami.

Bony te służyły wyłącznie do zakupów w sklepach banku Pekao (później przekształconych w sklepy Przedsiębiorstwa Eksportu Wewnętrznego PEWEX). Drugą siecią sklepów była Baltona, przeznaczona dla marynarzy i rybaków, emitująca nieco inną wersję bonów dolarowych. W obu tych sieciach można było za walutę bądź za bony kupić najbardziej poszukiwane, zarówno importowane towary, jaki i krajowe. W sieci PEWEX sprzedawane były np. samochody, w normalnej sprzedaży dostępne jedynie na przydział lub po długim okresie oczekiwania. Zgodnie jednak z nazwą – eksport wewnętrzny – był to również sposób sprzedawania za waluty wymienialne towarów produkcji krajowej – np. w końcowym okresie PRL, kiedy większość towarów spożywczych można było kupić jedynie na kartki, posiadacze walut wymienialnych lub bonów dolarowych mogli towary, które były reglamentowane, kupić w sklepach PEWEX lub Baltony. Dotyczyło to wielu artykułów, od papierosów, poprzez alkohole, herbatę, kawę, proszki do prania, olej, aż po sprzęt RTV i samochody. Nawet mieszkania kupowane były za dolary lub bony. Dolar i bon dolarowy stał się bowiem wówczas drugą walutą PRL, gdyż szybko postępująca inflacja złotego utrudniała normalne rozliczenia.

W latach sześćdziesiątych bony (i dolary na czarnym rynku) kupić można było za 70–80 zł, a w siedemdziesiątych – za 100–150 zł, na początku stanu wojennego – za ok. 400 zł, tuż przed Okrągłym Stołem – za 7000–7500 zł, wreszcie w 1989 Leszek Balcerowicz ustanowił kurs 1 dolar – 9500 zł (wszystkie ceny sprzed denominacji, tzn. kurs Balcerowicza to równowartość dzisiejszych 0,95 zł). Handel walutami stał się legalny, a polska waluta wymienialna – bony dolarowe straciły rację bytu, a wkrótce po nich sklepy PEWEX-u i Baltony.

Przeciętna pensja w czasach PRL-u przeliczona według kursu czarnorynkowego wynosiła od 15 do 40 dolarów.

W końcówce lat 70. i w następnej dekadzie powszechne były gazetowe anonse typu „bony kupię” albo „bony sprzedam” często umieszczane przez handlarzy walutą. Ogłoszenia „z powodu wyjazdu bony kupię” – teoretycznie zupełnie bez sensu, bo poza PRL bony były bezwartościowe – eufemistycznie sygnalizowały gotowość kupna dewiz.

Bony były emitowane w następujących nominałach: 1 cent, 2 centy, 5 centów, 10 centów, 20 centów, 50 centów, 1 dolar, 2 dolary, 5 dolarów, 10 dolarów, 20 dolarów, 50 dolarów i 100 dolarów. Pierwsza emisja bonów nastąpiła 1 stycznia 1960 roku, kolejna w roku 1969 i ostatnia w roku 1979. Bony przed wydaniem (wprowadzeniem do obiegu) były dodatkowo na stronie rewersowej stemplowane przez kasę miejscowo właściwego banku (nawet wielokrotnie – np. trzech stempli różnych kas bankowych). Wyjątkiem jest ostatnia emisja bonów, kiedy w okresie schyłkowym zrezygnowano z ich ostemplowywania (można spotkać bony zarówno stemplowane, jak i nie).

Lionel Richie - "Hello"

"Hello" to utwór autorstwa amerykańskiego wokalisty Lionela Richiego, który został wydany jako trzeci singiel z jego multiplatynowego albumu Can't Slow Down w 1984 roku. Utwór osiągnął pierwszą pozycję na trzech listach przebojów magazynu Billboard: lista przebojów pop (przez dwa tygodnie); liście przebojów R&B (przez trzy tygodnie) oraz Hot Adult Contemporary Tracks (przez sześć tygodni). Piosenka wspięła się również na szczyt brytyjskiej UK Singles Chart.

Graliście w River Raid? – River Raid - gra komputerowa z gatunku shoot 'em up, wydana w roku 1982 przez firmę Activision na konsolę Atari 2600, a później na Atari 5200, 8-bitowe Atari, ColecoVision, Commodore 64, IBM PC, IBM PCjr, Intellivision, ZX Spectrum i MSX. Gracz kontroluje myśliwiec lecący nad rzeką w widoku z lotu ptaka i zdobywa punkty za zestrzeliwanie wrogich samolotów, helikopterów, statków oraz balonów (dla wersji innych niż dla Atari 2600). Lecąc nad stacjami paliwowymi, samolot tankuje paliwo. Gracz może się poruszać w lewo i prawo oraz przyspieszać i zmniejszać prędkość lotu. Kolejne poziomy są zaznaczane mostami przechodzącymi przez rzekę. Gra została zaprogramowana przez Carol Shaw, jedną z programistek Activision, która wcześniej pracowała w Atari i Tandem Computers. Była ona pierwszą w historii kobietą projektującą gry komputerowe.

Graliście w River Raid?

River Raid - gra komputerowa z gatunku shoot 'em up, wydana w roku 1982 przez firmę Activision na konsolę Atari 2600, a później na Atari 5200, 8-bitowe Atari, ColecoVision, Commodore 64, IBM PC, IBM PCjr, Intellivision, ZX Spectrum i MSX. Gracz kontroluje myśliwiec lecący nad rzeką w widoku z lotu ptaka i zdobywa punkty za zestrzeliwanie wrogich samolotów, helikopterów, statków oraz balonów (dla wersji innych niż dla Atari 2600). Lecąc nad stacjami paliwowymi, samolot tankuje paliwo. Gracz może się poruszać w lewo i prawo oraz przyspieszać i zmniejszać prędkość lotu. Kolejne poziomy są zaznaczane mostami przechodzącymi przez rzekę. Gra została zaprogramowana przez Carol Shaw, jedną z programistek Activision, która wcześniej pracowała w Atari i Tandem Computers. Była ona pierwszą w historii kobietą projektującą gry komputerowe.

Lambada – Piosenkę, napisaną w rytmie tańca lambady jako pierwsza zaśpiewała Lucia Mendez w 1987 roku. W 1989 piosenkę nagrał w wytwórni BMG zespół Kaoma, utwór najpierw był nagrany po hiszpańsku, zaś potem po portugalsku.

Lambada

Piosenkę, napisaną w rytmie tańca lambady jako pierwsza zaśpiewała Lucia Mendez w 1987 roku. W 1989 piosenkę nagrał w wytwórni BMG zespół Kaoma, utwór najpierw był nagrany po hiszpańsku, zaś potem po portugalsku.

Seweryn Krajewski i Urszula - "Baw mnie"

"Och, Karol" - czy była to pierwsza polska komedia romantyczna? Muzykę do filmu skomponował Seweryn Krajewski a zaśpiewała, wyrwana z objęć Budki Suflera, Urszula.

Lambada – Taniec pochodzenia brazylijsko-boliwijskiego, który zyskał popularność na świecie w latach 80. XX wieku.
Piosenkę, napisaną w rytmie tańca lambady jako pierwsza zaśpiewała Lucia Mendez w 1987 roku. W 1989 piosenkę nagrał w wytwórni BMG zespół Kaoma, utwór najpierw był nagrany po hiszpańsku, zaś potem po portugalsku.

Lambada

Taniec pochodzenia brazylijsko-boliwijskiego, który zyskał popularność na świecie w latach 80. XX wieku.
Piosenkę, napisaną w rytmie tańca lambady jako pierwsza zaśpiewała Lucia Mendez w 1987 roku. W 1989 piosenkę nagrał w wytwórni BMG zespół Kaoma, utwór najpierw był nagrany po hiszpańsku, zaś potem po portugalsku.

Gra Fokus – W 1985 roku magazyn „Świat Młodych” zaczął przyznawać coroczną nagrodę „Gra Roku” Pierwsza była „Fortuna” druga „Magiczna Siódemka” a w 1987 roku została nią Fokus
Fokus został oparty na opublikowanej w 1964 roku grze Focus Jej autorem jest twórca planszówek z Chicago Sid Sackson Ta gra jest też znana pod nazwą Domination lub Dominio

Gra Fokus

W 1985 roku magazyn „Świat Młodych” zaczął przyznawać coroczną nagrodę „Gra Roku” Pierwsza była „Fortuna” druga „Magiczna Siódemka” a w 1987 roku została nią Fokus
Fokus został oparty na opublikowanej w 1964 roku grze Focus Jej autorem jest twórca planszówek z Chicago Sid Sackson Ta gra jest też znana pod nazwą Domination lub Dominio